Pembangunan pesat di kawasan bandar di negara-negara maritim memerlukan penyelesaian untuk menangani masalah kekurangan kawasan tanah untuk pembangunan dan infrastruktur. Penebusgunaan tanah memainkan peranan yang penting bagi mengatasi masalah ini dalam proses pembangunan bandar di Malaysia terutamanya di Pulau Pinang. Walau bagaimanapun, tebus guna tanah kebiasaannya mempunyai masalah seperti ketidakstabilan platform tanah yang ditebus guna, dan berpotensi berlaku pencecairan tanah. Disamping itu, andaian yang dibuat dimana asas struktur dianggap tetap dalam amalan reka bentuk bangunan pada realistiknya hanya apabila struktur itu diasaskan pada tanah kelas B (Batuan). Objektif utama kajian ini ialah untuk mengenal pasti jenis tanah serta potensi berlaku pencecairan tanah di kawasan tebus guna tanah. Selain itu, kajian ini dijalankan untuk mengkaji kesan fleksibiliti tanah pada struktur bertingkat rendah dan sederhana dari aspek anjakan struktur. Dalam kajian ini, dua kawasan di Pulau Pinang telah dijadikan sebagai kawasan untuk kajian iaitu Seri Tanjung Pinang (STP) dan Bandar Sri Pinang (BSP). Kaedah Analisa Multi Saluran Gelombang Permukaan (MASW) telah dilaksanakan untuk mengenal pasti jenis tanah dan potensi pencecairan tanah bagi kedua-dua kawasan kajian. Selain itu, Analisis Pushover (POA) dijalankan untuk mengkaji kesan fleksibiliti tanah pada struktur bertingkat rendah dan sederhana dalam aspek anjakan struktur. Berdasarkan nilai halaju gelombang ricih (Vs30) dari MASW, STP dan BSP dikategorikan sebagai tanah kelas D (Tanah Sedang) dan E (Tanah Lunak). Keputusan juga menunjukkan bahawa, kawasan STP tidak mempunyai potensi untuk berlaku pencecairan jika dibandingkan dengan kawasan BSP. Dari segi anjakan struktur, jelas menunjukkan bahawa perbezaan struktur asas fleksibel di STP dan BSP adalah 6 % dan 19 % lebih besar daripada struktur asas tetap.
Rapid development in urban area of maritime countries need solutions to address scarcity of land for development and infrastructure. Land reclamation has played an important role in the process of urban development in Malaysia especially in Penang area. However, the land reclamation usually comes along with challenges such as instability of the reclaimed platform, and soil liquefaction. Furthermore, the assumption of fixed-base structure in current building design practice in realistic only when the structure is founded on soil class B (Rock). The main objective of this study is to investigate the soil classification and liquefaction potential of the reclaimed land and to study the effect of soil flexibility on low- and medium-rise structure in term of structure drift. In this study, two areas in Penang have been used as a case study, namely Seri Tanjung Pinang (STP) and Bandar Sri Pinang (BSP). The Multichannel Analysis of Surface Wave (MASW) method was implemented to investigate the soil classification and the soil liquefaction for the two case study area. In addition, the Pushover Analysis (POA) was performed in order to study the effect of soil flexibility on low- and medium-rise structure in term of drift. Based on the shear wave velocity (Vs30) from MASW, the STP and BSP can be categorized as soil class D (Stiff Soil) and E (Soft Soil), respectively. Results also shown that, the STP area has no threat to the liquefaction potential compare to BSP area. In terms of drift, it is clearly shown that the difference of flexible-base structures at STP and BSP is 6 % and 19 % are larger than fixed-base structure.
Evaluation of soil flexibility of the reclaimed area in Penang by using the non-destructive method